Tanuki

[link]#t=131

;P

Znasz może tytuł, w którym przyjaciółka z dzieciństwa zdobya jednak miłość?

Właściwie to nie wiem, czy mogę się cieszyć, czy składać na wieniec pogrzebowy dla uczuć Taichiego. W rozdziale 137 wyznał on Chihayi swoją miłość, a w rozdziale 138 pocałował ją. Niby wszystko pięknie, ale zaczytując się w amerykańskich interpretacjach owych wydarzeń dostrzegam ogromne pokłady smutku i żalu. Chihaya powiedziała przepraszam po usłyszeniu wyznania, przypominając sobie okularnika, już nie rozumiem autorki zupełnie, dobrze Taichi po wyznaniu i owej reakcji dziewczyny, postanowił zrezygnować z uczestnictwa z Klubie Mizusawy i pójść swoją drogą. Gdy Chihaya dowiedziała się o jego rezygnacji pobiegła za nim błagając, aby został, wtedy on instynktownie przyciągnął ją do siebie i lekko pocałował, po chwili orientując się, że stracił na moment panowanie raptownie odsunął ją od siebie z żalem w oczach. Zapytał, czy uważa, że jest on z kamienia i, że karty karuty są obecnie dla niego czarne i puste, odszedł pozostawiając ją zapłakaną. Wygląda na to, że Taichi ruszył na przód. Na okładce 26 tomu jest on w czerwonych kwiatach, to chyba te tygrysie lilie symbolizują one rozłąkę, usamodzielnienie, ale i powrót, gdy się jest silniejszym, po co to?

Komu można polecić?
Mnie!

Ja bym dał nawet oczko wyżej, ale recenzja ogólnie spoko.
Może kiedyś wyjdzie kontynuacja… został tylko jeden tom LN.

Jak tam wrażenia z oglądania nowego Kindaichiego? Masz jakiś pomysł, kto może być winny? ;-)

Wybacz ten trochę przypadkowy wpis, ale czuję się usprawiedliwiona, ponieważ mamy podobny gust do seiyuu. Wiesz, że istnieje słuchowisko „Romeo i Julia”, w którym Ishida i Kamiya grają główne role? ;3

Żeby nie robić offtopowego śmietnika: ja niezwykle rzadko piszę komentarze do anime (no dobra, w ogóle ich nie piszę). W dużej mierze dlatego, że jeśli moja opinia pokrywa się z opinią recenzenta, to nie chce mi się powtarzać, a jeśli się nie pokrywa… To mam dość uzasadnione obawy, że komentarz całkowicie sprzeczny z recenzją (obecną albo planowaną) może zostać przez niektórych recenzentów odebrany jako rodzaj złośliwości pod ich adresem, podważanie ich osądu czy co tam jeszcze. Dlatego opinie o seriach wyrażam bez specjalnych ogródek na IRC­‑u, bo tam, w bezpośredniej rozmowie, łatwiej mi na bieżąco wyjaśniać, o co chodzi.

Tokyo Ravens to seria, do której mam całe stado małych zarzutów, które sumują się w duży zarzut: nie spodobało mi się. Ich wypunktowanie jest trudniejsze niż np. Noragami, gdzie zarzuty główne mam trzy i one w zasadzie rzutują na moją ocenę tej serii, też mało pozytywną. W obu przypadkach pewnie zrobiłabym lepiej, gdybym rzecz rzuciła w odpowiednim momencie bez wystawiania oceny (acz przy Tokyo Ravens dość długo miałam nadzieję, że to się jakoś pozbiera), ale co mi tam, czasem muszę sobie kalibrować skalę z dołu i oglądać słabsze rzeczy.

A flejm to będę miała dopiero, jak napiszę recenzję Strike the Blood i zacznę się tłumaczyć, czemu „to przeciętne coś” dostaje ode mnie 8.

Bo teraz widzę, że jeszcze przy GnS s2 też się ze mną zgodziłaś, co do endingu.

Mniejsza – te utwory z TR tak mi się spodobały, że musiałem sobie coś do śpiewania zmajstrować… przynajmniej kiedy nikogo nie ma w domu.

[link]
[link]

[link] jadłabym, cokolwiek Kamiya Hiroshi by nie reklamował xD
Czytałam też Twój komentarz pod drugim sezonem Chuunibyo, czy planujesz też napisanie recenzji? :3

Koleżanka oglądała może już ostatni odcinek „White Album” i zechciała by się ze mną podzielić swoimi wrażeniami?